منتقد نیستم که به تکنیک فیلم بپردازم و از این رهگذر احساسم را نسبت به آنچه دیشب در سینما دیدم به رشته‌ی تحریر در آورم. اما همین قدر برایم قابل فهم است که در این سینمای وانفسای داخلی (که چیزی شبیه به سینمای فیلم فارسی دارد می‌شود) اگر دستمایه فیلمی عروسک‌های مانکنگونه و عاشقانه‌های فانتزی نباشد و آن فیلم هم خوب به چشم آید، پس پای یک ماجرای جذاب در میان بوده است... و این ماجرا در بادیگارد قابل لمس است، ماجرایی که وقتی برای توصیفش به خاطرم رجوع کردم، این سه کلمه خیلی برجسته به ذهنم آمد: «انتخاب، شخصیت، قیمت.»
از آن طرف هم احتمالاً اگر هنگام خارج شدن از سالن سینما از تماشاگران می‌پرسیدید چه حسی دارید، بسیاری‌شان می‌گفتند حس عزت و غرور؛ یعنی باز همان حسی که نیاز به آن را این روزها خیلی احساس می‌کنیم و بیش از نیاز به آن، حس خلاء آن بیشتر محسوس است. رسالت هنر انقلاب هم همین است دیگر؛ یعنی از دل مفاهیم انقلاب اسلامی می‌بایست عزت بخشی کند؛ نه از دل اکشن‌ها و سوپرمن‌های پوشالی.
برگردیم به آن سه کلمه:
انتخاب؛ حاج حیدر با آن گریم قاسم سلیمانی گونه‌اش، آن گاه ساخته و پرداخته می‌شود که برسِلکش باقی می‌ماند؛ نه ابهت گیر تیپ کاری‌اش می‌شود و نه دل بسته‌ی تقدیر و تشکرهای دولتی؛ بلکه دقیقا، دقیقاً، دقیقاً آن نقشی را که می‌بایست در آن باشد انتخاب می‌کند.
شخصیت؛ او خود را محافظ شخصیت نظام می‌داند، نه اشخاص نظام. خود را محافظ می‌داند، نه بادیگارد؛ دقیقاً می‌داند کیست و در کجای صحنه قرار دارد. شاید شخصیت شناسی‌اش ریشه در همان انتخاب صحیحیش داشته باشد.
قیمت؛ لَنگ ترفیعات و فیش حقوقی و کذا و کذا نیست؛ نه اینکه این هم یک اِفه باشد؛ که وقتی پای جان در میان آید ستاره و عدد و رقم را با حیات و ممات یارای کَل کَل نیست! البته در گیر و دار فیلم، او، یعنی حاج حیدر ذبیحی دست به یک انتخاب می زند و محافظ شخصیت‌های سیاسی بودن را از سر باز می‌کند تا همچنان شخصیت و هویتش در سِلک اصیلش باقی بماند و قیمت خودش را هم حفظ کرده باشد. اینکه قیمت جان یک محافظ انقلابی، می‌بایست خرج شخصیتی شود که نبودنش، موجب لنگیدن یک پایه از انقلاب گردد.
بمانده دو صد نکته‌ی دیگر که در پردازش شخصیت حاج حیدر دخیل بودند؛ خانواده و همسر فداکار و فهیم؛ سابقه‌ی جهاد در دفاع مقدس؛ حفاظت از بزرگان انقلاب که موجب رشد محافظ گردیده است؛ تخصص در کنار تعهد محافظ و ...
خلاصه، بادیگارد از آن دسته فیلم‌هایی است که دیدنش، جانی تازه به خصایص اصیل می‌بخشد؛ خصایصی که هنر سینما تا کنون بسیار کمتر توانسته بوده که بر بینگیزد آن را.
