وبلاگ نعلبکی

جوانی از جهت فشار مشکلات اقتصادی، به کدخدای ده بغلی پناه آورد، تا مشکلش را حل کند.

کدخدای دِه بغلی، جوان را خوش بر و روی و نیازمند دید. بدو گفت ای جوان، گلّه ای دارم؛ می خواهم چوپانی اش را بر عهده بگیری.

جوان ذوق کرد و لپّش گل انداخت.

کداخدا که قرمزی لپ را دید، گفت از آنجا که خیلی جوان وارسته ای هستی، اگر برایم چهارسال چوپانی کنی، دختری نیز به همسری برایت فراهم می کنم

جوان مجدد لپّش گل انداخت. وی به کدخدا گفت برای خطبه ی عقد چه کنیم؟

کدخدا گفت: من حقوقدانم؛ خودم امورات را انجام می دهم.

جوان و کدخدا به پای عقد رفتند.

کدخدا نوشت: سرکار خانم باکره فلانی به عقد آقای فلانی در می آورم...

جوان گفت چرا ننوشتی دوشتیزه؟ چرا نوشتی سرکار خانم باکره؟ این هر دو که یکی است و از قضا، ترکیب اولی بهتر.

کدخدا گفت: من حقوقدانم؛ خیالت راحت.

جوان پس از عقد، به سمت حجله رفت. حجله را که پس زد، جوانی با لب پشت سبز شده را کنار خانم دید.

جوان متعجب شد و از کدخدا ماجرا را پرسید.

کدخدا گفت: جوان! من حقوق دانم و چیزی خلاف واقع به شما نگفتم. من نوشته بودم خانم با کُرّه؛ نه خانمِ باکره!

پ ن: هفت قرآن به میان فکر نکنید ماجرای این عقد، به مانند ماجرای برجام هست ها.