زمان یکی از مفاهیم بسیار عجیب است.
برخی آن را هم ارز چرخش عقربه ها گرفته اند. خیلی ها هم فکر می کنند زمان، یک سنجه ی ثابت است تا گذر ایام از زیر دستمان در نرود.
اما من فکر می کنم زمان، در باطنش، یک کش سانی دارد.
نشان به آن نشان که عشّاق را در دوران واله گی، زمان به کندی گذرد. یا آن که که زهّاد، سحرگاهان تاملانی برایشان حاصل آید که با ساعت ها غوطه رفتن در مشق و کتاب توسط علم جویی پر تلاش، برابری کند.
اما ماجرای اهل ولا هم در این داستان، جالب است. ظرفیت هایی که زمان ها، برای اهل ولا ایجاد نموده است، بکر است.
نشان به آن نشان که اهل ولا اگر مثل امروزی، به آیات یکم تا سوم سوره ی عنکبوت بنگرند، خروارها شهود و عبرت بسمتشان هجوم می آورد.
پ ن:
آیات 1-3 سوره عنکبوت:
الم
أ حَسِبَ النّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنّا وَ هُمْ لایُفْتَنُونَ
وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ
ترجمه:
الم
آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: «ایمان آوردیم» به حال خود رها مى شوند و آزمایش نخواهند شد؟!
ـ ما کسانى را که پیش از آنان بودند آزمودیم; باید علم خدا درباره کسانى که راست مى گویند و کسانى که دروغ مى گویند تحقق یابد!
امروز به شهادت تقویم، #نهم_دی_ماه است.
