اگر فلاش بکی به قبل 57 بزنیم، احتمالا آدم های نوع دوستی را پیدا می کنیم که زنبیل غذایی و لباسی و فلانی را به دوش می کشیدند و در جنوب شهرها و روستاها به دست نیازمندان می رساندند.
آن موقع ها، شاید به آن افراد می گفتند خیر و به پاتوقشان هم خیریه.
خدا از ذات افراد مطلع است، ما که باشیم! ولی چه بسا خیلی از این خیّرین دلشان بحال آن کودک نحیف و آن جوان پژمرده و آن کهنسال فرتوت می سوخت و همین سوختن، سوخت موتور خیّریّتشان را تامین می کرد.
اما بعد 57 ورق برگشت. یعنی آقا روح الله ورق را برگرداند. حضرتش دستی در قلوب خیّرین افکند و جهتش را میزان کرد.
دیگر بجای نیازمند، مستضعف می دیدند. مستضعف، یعنی به ضعف کشیده شده؛ کشیده شدن هم توسط یک عامل کشاننده صورت می گیرد. پس رسیدگی به اوضاع این قشر، برای پسا57ی های خیّر، چیزی فراتر از زنبیل کشی غذایی و لباسی بود. باید خیّر پسا 57، به مصاف عامل کشاننده رود؛ عامل مستضعف ایجاد کن.
با این توصیفات، منِ پسا57ی که می خواهم انقلابی باشم، می مانم که صبحگاهان امروز که جایی مثل آستان قدس فلان تُن مواد غذایی بهم می دهد برای توزیع در بین محرومان، باید انرژیک تر بشوم، یا شبانگاهی که در جلسه بررسی عملکرد اقتصاد مقاومتی استان، پای کنکاش با مسئول کلان دولتی می نشینم تا ببینم برای حال مستضعفان چه کرده است؟!
روزگار عجیبی است.
تحیّر ما پسا57ی ها هم عجیب تر.
فتامّل...
اهدای صبحگاهی آستان
جلسه شامگاهی با مسئول کلان دولتی
