17ام اردیبهشت 96 بود که رهبر معظم انقلاب با فرهنگیان دیداری داشتند. در آن دیدار ایشان گفتند: «این سند ۲۰۳۰ سازمان ملل و یونسکو و این حرفها، اینها چیزهایی نیست که جمهوری اسلامی بتواند شانه‌اش را زیر بار اینها بدهد و تسلیم اینها بشود... اگرچنانچه با اصل کار، شما نمیتوانید مخالفت بکنید، حدّاقلّش این است که بِایستید بگویید جمهوری اسلامی خودش ممشی دارد، خطّ و ربط دارد، ما سندهای بالادستی داریم... بنده از شورای عالی انقلاب فرهنگی هم گله‌مند هستم؛ آنها باید مراقبت میکردند، نباید اجازه میدادند این کار تا اینجا پیش بیاید که ناچار بشویم ما جلوی آن را بگیریم و ما وارد قضیّه بشویم. اینجا جمهوری اسلامی است؛ اینجا، مبنا اسلام است، مبنا قرآن است؛ اینجا جایی نیست که سبک زندگی معیوبِ ویرانگرِ فاسدِ غربی بتواند در اینجا این‌جور اِعمال نفوذ کند.»
اما این نخستین موضع انتقادی نسبت به سند 2030 نبود. از دی ماه 95 بود که گمانه زنی ها در مورد ابهامات و ایرادات وارد بر سند توسعه پایدار 2030 در حوزه ی آموزش و پرورش در رسانه ها مطرح گشت. سرکار خانم دکتر خزعلی و استاد رحیم پور ازغدی، دو تن از اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی بودند که این سند را در محافل علمی مورد نقد و انتقاد جدی قرار دادند و متن بیاناتشان از اینجا و اینجا قابل دسترسی است. گویی این مباحث در فضای نخبگانی باقی ماند و در جامعه خیلی توجهات را به خود جلب نکرد.
اما موضع رهبر انقلاب توجهات همگان را به سوی خود جلب نمود.
متن لاتین سند از اینجا و نیز نسخه اول متن فارسی سند ملی آموزش 2030 جمهوری اسلامی ایران که در آذر 95 منتشر شد از اینجا قابل دسترسی است.
این سند مشتمل بر 59 بند و 17 هدف است. در مطالعه ی اولیه این سند، بسیاری از بندها و اهداف، مباحث انسانی و زیبایی است. اما با تامل جدی در متن، مشخص می گردد که اجرای این سند موجب تثبیت فرهنگ سکولار در جامعه ی دینی مان خواهد شد.
حضرت آیت الله مکارم شیرازی، مرجع عالیقدر عالم تشیع، اخیرا در درس خارج فقه خود، با اتکا به یک ترجمه قوی از متن سند 2030، بندها و اهداف سند مورد مداقه قرار داده اند و 6 ملاحظه ی جدی در مورد این سند بیان فرموده اند. متن کامل سخنان ایشان از اینجا قابل دسترسی است.
با مطالعه ی ارجاعات موجود در متن، به یک دید علمی از نقادی های پیرامون سند 2030 دست خواهید یافت و خواهید توانست موضعی عالمی نسبت به این موضوع به دست آورید.
پ ن:
به رغم مصاف علمی و اندیشه ای و خارج از پارادایم های سیاسی، مواضع رئیس جمهور محترم در باره ی سند 2030 قابل تامل است. چنان که ایشان در همایش تجلیل از فعالان ستادهای انتخاباتی شان بیان می کنند: «چقدر رفتند سم پاشی کردند، گفتند اسلام از دست رفت و در تمام مدارس ما اخلاق زیر پا گذاشته می‌شود. هر کسی تهمت زد توهین کرد و غیبت کرد، از همه گذشتم ولی از این توطئه ۲۰۳۰ نمی‌گذرم... تو را به خدا دین را ابزار سیاست نکنید. چرا به معلمان و دانش‌آموزان ما توهین کردید؟ من از ۲۰۳۰ نمی‌گذرم و تا آخر دولت دوزادهم آن را دنبال می‌کنم.»
براستی آیا نقدهای اندیشه ای سند 2030 برای پاسداری از مرزهای ارزشی کشور بوده است، یا دستمایه ای برای تقابل با یک جریان سیاسی؟
همچنین آیا تخطئه کردن این نقدهای جدی، به جهت سطحی بودن نقدها بوده است، یا گریز از در معرض اتهام بودن بابت یک تصمیم راهبردی ناصحیح؟
إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ.
