اولین جلد کتابش را از نمایشگاه کتابی که در یکی از یادمان های راهیان نور بود خریدم؛ طراحی جلد و عنوانش چشمم را گرفت؛ «شطرنج با ماشین قیامت»
اینقدر متن کتاب گیرا بود که وسط داستان که شخصیت اصلی به اضطراب افتاده بود، خواننده هم حین مطالعه به نفس نفس افتاده بود.
بعدتر کتاب دوم او را هم خریدم و خوادم؛ «داستان های شهر جنگی»
در داستان های شهر جنگی بود که نامه ی او را به ویلیام راجرز دیدم.
همه ی اینها را گفتم؛ چون به گواهی تقویم، فردا 12 تیر است. روز ساقط کردن هواپیمای IR655 توسط ناو آمریکایی و فرمانده ویلیام.
بخشی از متن نامه ی حبیب احمدزاده به ویلیام راجرز را می آورم؛ همه اش را می توانید از اینجا مطالعه کنید:
آقای ویل راجرز!
افسر ارشد نیروی دریایی آمریکا و ناخدای سابق ناو پاسور وینسنس
اوایل غروب دیشب، ناوچه جنگی ما در این سوی کره زمین و در آب های خلیج فارس، که شما و نیروهای تحت امرتان، شرجی بودن و رطوبت بالای آن را حتماً هنوز به یاد دارید، آرام و با سرعتی کمتر از دو گره دریایی از مختصات (3،56،42،26) در ساحل جزیره هنگام عبور کرد. در آن لحظات، سکوت همه ما را فراگرفت و صفحه سونار (رادار زیر دریا) امواج الکتریکی برگشتی از قطعات منهدم شده ایرباس را که بر سطح مرجان های دریایی آرام گرفته اند نشان داد. به طور حتم، هنوز اجزایی از یکصد و چند شهید مفقودالاثر غیر نظامی درمیان آنان یافت می شود...
لحظه ای که نفرات شما در پل فرماندهی وینسنس، از اصابت موشک های رها شده هواپیمای مسافربری مطمئن شدند، دقیقا چنین جیغی کشیدند yohoo. آیا این شیهه شباهتی به صدای سواره نظام آمریکا در قتل عام سرخ پوستان و یا به دار کشیدن سیاه پوستان توسط گروه های کوکلاس کلان ندارد؟ بله yohoo ...
