قبلترش یکی دو ساعتی با حوصله و ادب و متانت، رگال ها را ورق زده بود و دو تخته اش را خریده بودم؛ خوش حسابی کرد و خوش قولی و به موقع هم رسید.
مبلغ را پرداخت کردم و فرش ها را تحویل گرفتم. از آنجا که فامیلشان بهمنی بود، یقین پیدا کردم همچون نام مغازه شان، از اهالی #ترکمن هستند.
داشتم کارت میکشیدم که دیدم پشت سر حسابدار، کاغذی روی دیوار چسپانده و رویش چنین چیزی نوشته: از دادن فاکتور برای گرفتن وام بانکی (به دلیل عذر شرعی) معذوریم.
ناگهان یاد صحبت چند روز پیشم با رئیس شعبه بانکی افتادم که می گفت وامی تحت عنوان #خرید_مشارکتی آمده که وام گیرنده با پول بانک (#وام) و به وکالت، خرید می کنند، سپس بانک جنس را بصورت اقساطی به نفر می فروشد و اقساط پرداختی وام به بانک، حکم اقساط خرید جنس را دارد. بانک هم با دریافت فاکتور خرید از وام گیرنده، از صحت خرید اطمینان حاصل می کند.
رئیس شعبه می گفت این مدل وام در برخی شعب آنقدر جای سوءاستفاده باز کرده بود که خود کارپرداز بانک، پک فاکتور خام داشت و ...
قبلتر هم شنیده بودم که ترکمن ها به لحاظ عقیدتی به وام گرفتن اعتقاد ندارند و حتی آخوندشان هنگام جاری کردن خطبه عقد، در کنار آرزو نمودن خوشبختی، دعا می کند کار مزدوجین به بانک و وام نیفتد!
دیدن این کاغذ، موجب شد کلاه ادب از سر بردارم به نشانه احترام به این عقیده و به صاحبان #فروشگاه_فرش_ترکمن در خیابان سید جمال الدین اسدآبادی بجنورد.
#ربا_جنگ_با_خدا
