برای اینکه عنوان نوشته را درک کنید، متن زیر را با تامل بخوانید
[فرض بفرمایید من مقابل شما هستم]؛ شما در حال حاضر در حال دیدن بدن بنده هستید، بدون آنکه متوجه باشید قبل از دیدن بدن بنده نوری را می بینید که در اتاق هست و عامل دیدن بنده شده. با توجهی که بنده نسبت به آن نور به شما می دهم، متوجه نوری می شوید که در اتاق هست، ولی تا من شما را متوجه وجود آن نور نکرده بودم، متوجه آن نبودید، چون نظرتان به جای دیگری بود و جهت اِدراک خود را به سوی نور نینداخته بودید، درحالیکه نور در معرض دید شما بود، کافی بود ساحت خود را از نظر به بدن بنده به نظر به نور تغییر می دادید، در آن صورت نور را در معرض خود می یافتید، ولی از ساحتی دیگر. به همین جهت حالا هم که متوجه نور شده اید این طور نیست که نور را به همان صورتی که این میز را می بینید، ببینید. به راحتی چشم خود را به میز می اندازید و آن را روئیت می کنید ولی نور را با نگاه و ساحت دیگری می بینید که مثل میز قابل اشاره نیست و اگر کسی از شما بپرسد نور کو؟ شما نمی توانید مثل میز به نور اشاره کنید و آن را نشانش بدهید. چون سوال کننده بر مبنای ساحتی سوال می کند که در آن ساحت، نور در معرض او قرار نمی گیرد.
نگاه به خدا و حقایق غیبی، مثل ائمه ی معصومین و به خصوص حضرت فاطمه ی زهرا، با ساحتی ماوراء ساحتی که حس و حتی عقل در صحنه است، میسر است. آنان حقایقی هستند که در عین محجوب بودن از منظر حس ما، در همه جا هستند، یک نگاه دیگری نیاز است تا انسان بتواند با آنها مواجه شود. عمده آن است که ما بتوانیم متوجه نحوه ی وجود غیبی و حقایق معنوی آنها بشویم.
امیرالمومنین در دعای صباح که با خدا مناجات می کنند، عرضه می دارند: «یا من دلّ علی ذاته بذاته»، ای کسی که ما را از طریق ذات خودش به خودش راهنمایی می کند. به این معنا که برای دیدن خدا، خود خدا کافی است و خودش نمایانگر خودش است، کافی است ما بتوانیم نظر کنیم، او را ظاهر می یابیم.
متن، برگرفته از صفحه 146 و 147 تاب «مقام لیله القدری حضرت فاطمه»، نوشته استاد اصغر طاهرزاده
برای دانلود کتاب، روی تصویر زیر کلیک کنید.
دیدن مستند «معلم» هم که داستان تیپ فاطمیون هست، بعد خواندن این متن، خالی از لطف نیست.
